Zoals jullie in de vorige blog hebben gelezen zouden we deze week
meekijken op de verschillende projecten. De jongens op de verschillende
projecten volgen allemaal een vaste table time. Op ieder project is de table
time iets anders, maar overal komt games time, lessen, assemble (een soort
dagintroductie met onder andere het zingen van het volkslied) en bidden voor.
De vrijwilligers zijn vanaf ongeveer 09:00 t/m 13:00 uur aan het werk, om
daarna even te lunchen en bij te komen van de ochtend. Om 16:00 uur t/m 18:00
uur is het tijd om opnieuw aan het werk te gaan. De dagen van alle
vrijwilligers op een project in Vijayaywada zien er ongeveer zo uit. Op de
outside projecten, de projecten buiten de stad waar je van zondag avond t/m
donderdag avond verblijft hebben een eigen tijdsindeling, maar de vrijwilligers
zullen ongeveer hetzelfde aantal uren maken. Bij deze willen we jullie graag
meenemen naar de verschillende projecten. We trappen af met de shelter!
Shelter
 |
| Yes, ook de aapjes vinden het leuk bij de Shelter |
Inmiddels zijn we al een aantal keer in de shelter geweest. We
leren de jongens er steeds beter kennen, ondanks dat de groep steeds veranderd.
De shelter is namelijk een plaats waar de jongens slechts tijdelijk verblijven.
Ze zullen al snel naar een ander project gaan waar ze voor veel langere tijd gaan
verblijven, in sommige gevallen voor altijd. In de shelter hebben wij in de
ochtend meegekeken met de lessen die de jongens kregen en waar nodig
ondersteunt. De niveau verschillen tussen de jongens zijn super groot dus onze
hulp konden ze goed gebruiken. Ook hebben we meerdere malen games time gedaan
met de jongens zoals u in ons vorige blog heeft kunnen lezen. Het groepje
jongens in de shelter is zo divers. De één
is een rekenwonder, de ander een stille muis, weer een ander is de jongste van
het stel, maar een echte doerak, dan heb je nog het dove jongetje, het iets wat
agressieve jongentje, het leergierige jongetje en zo kunnen we nog wel even
doorgaan. Een leuke groep om bij elkaar te zien, maar wel met twee gezichten.
Zo kan de stille muis helemaal op leven. Terwijl de leergierige jongen alleen
wil leren als hij het snapt en stopt als het te moeilijk wordt. Het dove
jongetje kan vanuit het niets boos wordt. Het iets wat agressieve jongetje ook
super spontaan is. Jongetjes met littekens van buiten en van binnen. Mede
gevormd door hun achtergrond en ervaringen. Jongens die veel moeten leren en
daar nu de kans voor krijgen. Jongens die je aan het lachen maken, maar ook het
bloed onder je nagels vandaan kunnen halen.
Vimukthi
 |
| Met de tuktuk naar Vimukthi |
Even geen getoeter dit weekend, maar krekels en tjilpende
vogeltjes! Ook werden we vergezeld door, uhm wat zullen we zeggen, 100 vliegen
en mieren van bijna 2 centimeter groot. Een beetje gezelschap is wel gezellig,
maar het werd ons iets te intens toen ze ook een hapje met ons kwamen mee eten.
Dit was echter niet het ergste, veel verschrikkelijker was de kleermakerszit
waarin we ons drie keer per dag moesten wurmen.
#alm'nspierenverrektdoordekleermakerszit #driekeerperdagpijnlijden
#blijomnuweeropeenstoeltekunneneten De afgelopen drie dagen hebben we
meegelopen met twee vrijwilligers op een out-side project, een project ver
buiten de stad. Op dit project zitten jongens met de leeftijd van 14 tot 20
jaar. Deze jongens hebben allemaal op de straat geleefd en een
verslavingsverleden, verslaafd aan alcohol of sigaretten. Verslaafd zijn hier
is trouwens totaal niet te vergelijken met verslaafd zijn in Nederland, de
kinderen die hier 'verslaafd' zijn, drinken misschien 1 biertje in de week of
roken een paar sigaretten in de maand. #innederlandzoudenwevolgensdeindianenallemaalverslaafdzijnoeps.
 |
| Tropische regen en onweersbui later |
Toen we aankwamen op het project heerste er een sfeer die ons
niet echt aantrok. De jongens waren afstandelijk en we voelden een bepaalde
spanning, maar na een dag nam deze spanning af. Zo mochten we iedere ochtend
zo'n 20 kindjes de hand schudden om vervolgens 'good morning' of 'namasté' te zeggen, hetzelfde om
stipt 12 uur, de jongens kwamen dan aanlopen om ons een goede middag te wensen
en raad u het al? In de avond kwamen ze ook weer netjes langs. Na een zondag
met veel vrije tijd, hebben we op maandag het standaard dagprogramma kunnen
volgen. Bij deze willen wij onze excuses aanbieden aan de leraren bij wie wij
net iets te veel hebben gekletst in de les. Voor de rest kunnen wij ons niet
verontschuldigen voor ongewenst gedrag tijdens de les want wij gedroegen ons
altijd als voorbeeldige leerlingen. U zult wel denken vanwaar deze excuses..
Wij mochten namelijk toekijken hoe deze 20 jongens les kregen, en zowaar kwamen
wij erachter dat lesgeven behoorlijk lastig kan zijn als leerlingen praten,
lopen, slaan, schreeuwen, ongeconcentreerd en ongemotiveerd zijn tijdens de
les. De leraren op het Meander
College mogen blij zijn met de leerlingen die ze lesgeven want het kan
dus nog 10 keer erger. In 1 lesuur konden er maar liefst 10 woorden op het bord
geschreven worden die de jongens vervolgens over moesten nemen, ja u hoort het
goed ze hadden een uur nodig om 10 woorden op te schrijven! Ik zie het al voor
me op m'n 80e eindelijk eindexamen doen (als je alle eindexamenstof moest
kennen die wij moesten kennen). Yes it is a hard knock life here, misschien
niet helemaal wat wij zoeken, maar toch was het interessant om eens 3 dagen te
kijken hoe het gaat bij het lesgeven van zulke jongens. Nu mogen we, na nog 1
keer in de kleermakerszit samen met onze vliegen- en mierenvriendjes gegeten te
hebben, weer onze weg naar 'huis' volgen. Met de tuktuk en bus richting het
drukke stadsleven! Maar nu nog even genieten van het lezen van een boekje met
het geluid van de krekels op de achtergrond.
R.V.T.C.
De jongens op dit project zijn tussen de 14 en 20 jaar oud. R.V.T.C.
is een project waar de jongens een beroep leren. Zo worden ze opgeleid tot
elektricien, houtbewerker of fietsenmaker. Wanneer ze één van deze beroepen helemaal onder de knie
hebben kunnen ze aan de slag gaan. Ze zijn dan werkzaam op de andere DON BOSCO
projecten. Wanneer het licht het niet doet, er een fiets kapot is of een deur
klemt komen de jongens langs om dit te repareren. Deze jongens zijn overdag dus
bezig met het leren van een beroep, dus dan komt er geen vrijwilliger aan te
pas. Van 6 tot 8 kunnen de vrijwilligers in actie komen om deze jongens een
beetje Engels bij te spijkeren. De jongens hebben dan al een lange dag achter
de rug dus zijn ze niet meer zo gemotiveerd en geconcentreerd om goed op te
letten. Het lesgeven kan ook hier best een hele uitdaging zijn. Het niveau
verschil tussen de jongens maakt het extra lastig, je hebt namelijk te maken
met zowel analfabeten als alfabeten. Sinds kort zijn er twee vrijwilligers
werkzaam en kan de groep worden opgesplitst, wat de lessen zeker ten goede
komt.
Lilli Moggas
De kinderen die op dit project zitten, zijn rond de tien jaar en
gaan overdag naar school. Dit gaat echter niet vanuit Navajeevan (de organisatie
waar wij vrijwilliger van zijn). De kinderen gaan naar school vanuit de
overheid, het is dus niet onze taak om hen les te geven. In de namiddag, rond
een uurtje of 4, komen de kinderen terug van een lange dag school en hebben ze
zeker de behoefte om zich even uit te leven. De kinderen worden opgehaald van
het project door één
van de vrijwilligers. Ze zijn erg blij op het moment dat er een van de
vrijwilligers komt en staan dan te springen om een uurtje buiten te mogen
spelen. Onze taak is dan om de kinderen van het project naar het speelplein een
aantal minuutjes verderop te brengen en hier een oogje in het zijl te houden
wanneer de kinderen buiten spelen. Het is als een basisschoollerares die
pleinwacht heeft. De kinderen hebben hier namelijk, in tegenstelling tot de
kinderen in de shelter, niet echt de behoefte om met jou te spelen. Ze vermaken
zich prima door met leeftijdsgenootjes bijvoorbeeld trefbal te spelen!
BVK
BVK is een school op zo'n 25 minuten fietsen van onze flat waar
les wordt gegeven aan voornamelijk meiden van 18 jaar en ouder. De meiden die
hier op school zitten leren grotendeels voor het beroep naaister. Om het in de
toekomst wat makkelijker voor ze te maken, krijgen ze computerlessen en Engelse
les. Deze Engels lessen worden gegeven door de vrijwilligers. Er wordt hier
voornamelijk de grammatica uitgelegd, voor Indiase begrippen hebben deze meiden
een aardig hoog Engels niveau, voor ons Nederlanders is dit te vergelijken met
de grammatica van de onderbouw. Het is echter soms nog best lastig om de
aandacht van zo'n 20 meiden van de leeftijd van 18 jaar of ouder te krijgen
wanneer je ze een uurtje lesgeeft. Gezellig met z'n allen kletsen is namelijk
ook erg interessant ;).
Street Presence
Tja, wat zullen we hier eens over vertellen. Met Street Presence
ga je naar het treinstation van Vijayawada om op zoek te gaan naar
straatkinderen. In ons vorige blog is hier ook a het één en ander over verteld. Wij gaan jullie een
beeld geven van de activiteit, het ziet er als volgt uit: beeld je een willekeurig
treinstation in, denk er een horde zwervers, indiaanse kleding en viezigheid
bij en je hebt een beeld van het station. Je wordt gekoppeld aan een medewerker
van Navajeevan die mogelijk geen Engels spreekt en dan gaan we van start. In
het Indiaanse tempo loop je van perron naar perron en dan wacht je eventjes op
een trein die op het Indiase korte termijn moet arriveren. Zo af en toe wordt
er een jongen of meisje aangesproken waar zijn of haar ouders zijn en meestal
zitten ze even verderop. En dat was het wel, meer doe je die drie uur niet. Wij
vinden het dus niet echt leuk, ons te saai.
Een kijkje achter de schermen van het leven buiten de
projecten om
Na ons bezoekje aan Vimukthi konden we eindelijk weer slapen in
ons 'eigen' bedje.
Helaas bleek er het een en ander gelekt te hebben boven Nadia's
bed.. Het bleek een bellenblaas te zijn #traumasaanbellenblaasnu. Dus het werd
tijd voor een grote schoonmaak, zeep was er in ieder geval genoeg! Na wat
frustratie en gedoe van Nadia's kant, werd het een leuke theatershow voor
Marloes. Na een beetje pech was het tijd voor een beetje geluk we hebben
namelijk weer lekker aan tafel en niet in die pijnlijke kleermakerszit, onze
rijst mogen nuttigen! Way better!
Via de mail kregen we deze week een uitnodiging om aanstaande
zondag een hindoeïstische
bruiloft bij te wonen, die kans laten we natuurlijk niet schieten! Ons
programma op de schop, maar waarschijnlijk een gave ervaring rijker! Dit
betekent wel dat we voorbereidingen moeten treffen! Shoppen in India, een walhalla
aan kleuren en stoffen, de mooiste glitter sari's! Ook wij hebben een mooi
stofje uit gekozen. Dit hebben we vervolgens naar de naaister gebracht met het
vertrouwen dat ze er wat moois van gaat maken. De vraag is echter of ze het
zoals gezegd daadwerkelijk zaterdagavond af heeft..., want Zondagochtend om
half 6 zijn wij al weer op weg.. En nee dit is geen slechte planning van onze
kant, maar het kortetermijn doorgeven van uitnodigingen van de Indiase
mensheid. #hopelijkgaatditnietopz'nindiaas..
 |
| Pannenkoeken!!! |
Verder hebben we pannenkoeken gebakken, want ja daar had Nadia
heel veel zin in (ja paps, mams, Elissa en Jelmar, of je het wilt geloven of
niet, Nadia had zin in pannenkoeken!). Marloes is altijd in voor een
pannenkoekje dus zo gezegd zo gedaan werden er veel te veel pannenkoeken
gebakken. Na twee weken rijst kan u zich vast voorstellen dat een pannenkoek
voor de verandering niet verkeerd is. Marloes dacht daar echter anders over
want al etend zij ze 'doe mij morgen maar weer rijst want de pannenkoeken zijn niet
te eten'. Een gelukje voor Nadia want zij kan de komende dagen nog heel wat
pannenkoeken naar binnen werken, terwijl Marloes opnieuw van de rijst gaat
genieten.
 |
| Lightning in the dark! |
Kusjesss van ons!
PS: Er is weer licht in de duisternis want ook in India verkopen
ze batterijen, zodat wij onze lichtjes weer kunnen laten schijnen.
