Afgelopen dagen hebben we weer heel wat dingen beleefd. Zo zijn
we naar een hindoeïstische
bruiloft geweest, hebben we voor het eerst 'meegelopen' met het villageprogram,
hebben we het ietwat hectische Hyderabad bezocht en zijn we geplaatst op een
public school. Nieuwsgierig geworden naar deze belevenissen lees dan gauw
verder!
  |
| #bruiloftvoorbereidingen |
Zondag zijn we naar een hindoeïstische
bruiloft geweest. De bus waarmee we gingen zou om 5:30 uur vertrekken. Dit
betekende dus vroeg opstaan. Wij stonden netjes klaar en zowaar vertrok de bus
rond 5:45.. Niets is echter wat het lijkt want het was 6:30 uur toen we
daadwerkelijk Vijayawada uitreden om aan onze drie uur durende tocht te
beginnen. Even tanken en hier en daar wat mensen oppikken was namelijk uiterst
'noodzakelijk' zo vlak voor vertrek. #waarblijftdiegoedevoorbereiding
Tijdens de busrit werd wat geslapen, de haren werden in model
gebracht en er werd nog een stop gemaakt, omdat sommigen van India gebruik
wilden maken als openbaar toilet. Eenmaal aangekomen op de bestemming mochten
we allereerst genieten van een heerlijk Indiaas ontbijt. (Als je je vinger erin
drukte veerde het leuk mee ;)) En toen was het tijd om de sari's aan te
trekken. Nouja, om ons te laten aankleden. De meiden van het project kwamen in
actie en binnen no time stonden we met sari en al weer buiten. Toen we naar
buiten liepen voelden we onszelf net twee bruidjes. De bruiloft kon beginnen en
toen viel er niet meer zo heel veel te vertellen. De bruiloft bestond uit rijst
gooien, op een stoeltje zitten, een klein beetje muziek, heeeel veeeel foto's
maken en dat was het wel. Of het ons tegen of mee viel? Beiden, de ceremonie
viel een beetje tegen, deze was niet zo spectaculair als verwacht, wat echter
mee viel was een lange zit, de bruiloft duurde tot de lunch en er werd geen
telegu gesproken. Wat natuurlijk niet ontbrak, waren de vele kleuren en mooie
sari's! Al met al was het een mooie en leuke ochtend en zijn we een ervaring
rijker!
Een normaal ritme na bijna een maand is er nog steeds niet want
we vliegen van hot naar her. Er stond namelijk weer een leuke verrassing op het
programma. Dit keer hoefden we niet over het treinstation heen te banjeren,
maar deden we een bezoekje aan de slums. Dit alles was onderdeel van het
villageprogram. Dit programma is gemaakt om vanuit Navajeevan contact te leggen
en te houden met de gezinnen uit de slums. Het programma hebben we twee dagen
gevolgd, dit betekende de benenwagen aan het werk zetten en vele busritjes. In
de slums hebben we bij verschillende gezinnen onze eigen lunch mogen nuttigen
in de welbekende kleermakerszit. Heel veel meer hebben we deze twee dagen niet
gedaan. Voor ons voelde het als nutteloos. Onze aanwezigheid voegde naar onze
mening niet meer toe dan nieuwsgierige blikken en enthousiaste kinderen, omdat
ze een blanke zagen. Zo werd de juiste snaar van het hele idee achter het
villageprogram volgens ons niet geraakt. Ook is dit niet de rol die wij graag
willen hebben binnen de organisatie dus voor ons iets minder geslaagde dagen in
India...
Van het ene afwijkende programma gingen we door naar het andere
afwijkende programma. Dit weekend stond er een volunteers meeting in Hyderabad
op het programma. Deze meeting zou op 8 en 9 oktober plaatsvinden dus wij
vonden het een mooie gelegenheid om er twee dagen aan vast te plakken om ook
nog de hoogtepuntjes van Hyderabad mee te pikken. Zo gezegd zo gedaan zijn we
donderdagavond in de bus gestapt naar Hyderabad. Op van het afgelegen
provinciale huis (waar we sliepen) naar het centrum van Hyderabad. Tja, toen stonden
we daar onvoorbereid.. #wenemendeIndiasecultuuralover Een paar andere
vrijwilligers hadden 'goede' voorbereidingen getroffen en wisten precies waar
ze heen wouden, met ons op sleeptouw. Eenmaal bij de bezienswaardigheden
aangekomen waren deze gesloten, te duur of reed er geen bus terug. Kleine
footnote: Een te dure bezienswaardigheid kost omgerekend nog geen €5,-. Dit gedrag bereikte
wel z'n hoogtepunt toen we een autoriksja (tuktuk) terug moesten nemen, omdat
er geen bussen meer reden. Er werd een uur onderhandeld over de prijs van een
autoriksja, omgerekend ging dit om een paar cent meer of minder en een andere
keus dan met een autoriksja gaan hadden we niet. Als het aan ons had gelegen
waren we al tien keer ingestapt. Geluk bij een ongeluk want dit bracht ons wel
in de gelegenheid om taartjes te kopen voor de verjaardag van Marloes haar
moeder die dag en de voorgaande en komende verjaardagen van Nadia's
familieleden. #tochnogeenbeetjefeestvierenookalzijnweernietbij
Zondag was het dan tijd voor de meeting waar we al die tijd op
hadden gewacht. Deze meeting was bedoeld om ervaringen uit te delen, feedback
te geven en problemen te bespreken (ze kunnen nog wel leren deze problemen snel
aan te pakken) Dit had onwijs veel zin, want er waren vrijwilligers gekomen
vanuit heeel India #not. We mochten dit doen met maarliefst twee andere
vrijwilligers. Dag 1 was nogal saai, wat resulteerde in old school briefjes
door geven aan elkaar #langlevedetaalbarrièrewaardoorniemandonzebriefjesbegreep
Dag 2 was daarentegen wel een geslaagde dag. Voor het eerst in deze vier dagen
hebben we daadwerkelijk iets van de stad gezien. We hebben het Golconda fort,
de Birla Mandir tempel en het Ramantapur project gezien. Als met al was dit een
drukke en gezellige dag! En toen was het
weer tijd om van Hyderabad terug Vijayawada te reizen. Rijdend door de straten
die je beter beekjes kunt noemen, namen we afscheid van Hyderabad om naar het
treinstation te gaan. Het was namelijk weer begin van de avond, dus tijd voor
een tropisch 'buitje'. Laten we in Nederland niet meer zeuren over die ene
putdeksel die omhoog komt bij veel regenval, hier komt namelijk het hele riool
naar boven en ja dat ruikt erg lekker... Eenmaal aangekomen op het station,
werd het uitzoeken naar welk perron we moesten. Jammer maar helaas, onze trein
stond niet op het bord.. Wat bleek, onze treintickets waren geboekt voor
dinsdagavond 10 oktober in plaats van maandagavond 9 oktober.. Tja stonden we
daar in de stromende regen onder een afdak. Er werden een paar belletjes gepleegd
en onze chauffeurs gingen rechts omkeert om ons weer op te pikken. Een extra
nachtje in Hyderabad zat er helaas niet in, omdat onze slaapplaatsen al weer
bezet waren voor de volgende dag. Na wat overleg werd er besloten om dezelfde
avond nog de bus terug te pakken naar Vijayawada, zo gezegd zo gedaan. En werd
het weer een rit terug met weinig slaap voor de meesten onder ons. 
 |
| Onze inburgering |
Tijd om bij te komen was er niet want onze eerste werkdag stond
voor de deur. De donderdagmiddag voor ons vertrek naar Hyderabad hadden we dan
eindelijk onze placementtalk. Tijdens dit gesprek overleg je samen met de staff
waar je het liefste wil werken en wordt er gekeken of daar plaats voor je is.
Niets gaat volgens het boekje hier in India want wij hadden geen keuze.... Op dit
moment zijn er al 11 vrijwilligers actief op de verschillende projecten die we
in de vorige blog benoemd hebben. Er is dus een beetje sprake van overbevolking
zowel onder de Indianen als de vrijwilligers. Ook staan er nog drie andere
vrijwilligers te popelen om aan de slag te gaan. Op geen van de reguliere
projecten was nog plaats voor ons, maar voor ieder 'probleem' is een oplossing
in India. 'Everything will be oké'
zoals de Fathers altijd zeggen. Er is namelijk een public school waar ze wel
wat vrijwilligers konden gebruiken om de school nieuw leven in te blazen. In
het kort even wat zakelijke informatie over de school. De school is deel van
Don Bosco, maar werkt niet met straatkinderen, waardoor er normaal gesproken
geen vrijwilligers vanuit Navajeevan werken. De kinderen waarmee we wel werken
komen uit de slums. Ons werd verteld dat deze kinderen niet erg gemotiveerd
zijn om te studeren. Na een kort bezoekje kregen we een paar opdrachten mee
voor de komende vier maand: probeer deze kinderen te motiveren om naar school
te gaan en maak de school levendiger door liedjes te zingen en spelletjes te
spelen met de kinderen. De komende tijd gaan we hier dus hard aan werken en
proberen een ritme te creëren.
Bedankt voor het lezen!
Smakkerd,
Nad en Loes
